Μια βραδινή βόλτα από το Μοναστηράκι μέχρι την Κολοκοτρώνη

Μια βραδινή περιπλάνηση στο κέντρο της Αθήνας, έτσι χωρίς πρόγραμμα (όπως έλεγε και η Μαρία Ρεζάν), είναι ότι πρέπει αν θες να ξεφύγεις ευχάριστα από τα όσα στραβά ενδεχομένως να πέρασες από το πρωί. Το Μοναστηράκι είναι πάντοτε μία καλή αφετηρία. Η πλατεία είναι πολύ ωραία το βράδυ, ενώ ο κόσμος που κυκλοφορεί δείχνει χαλαρός και αυτό είναι ...μεταδοτικό. Ανεβαίνοντας προς την αρχή της Μητροπόλεως, αν θες κάτι περισσότερο από ένα σουβλάκι στα όρθια,

υπάρχει και η λύση να κάτσεις για να το απολαύσεις. Για την ακρίβεια το κεμπάπ είναι η σπεσιαλιτέ της περιοχής, ενώ τα γκαρσόνια και το service μοιάζουν σαν να έρχονται απευθείας από το παρελθόν.

 

Αν τώρα παραξενεύεσαι πώς σε περίοδο οικονομικής κρίσης τα μαγαζιά είναι τίγκα, δες τι σκέφτηκαν για να προσελκύσουν πελάτες:

Απλά πράγματα! Τύφλα να χει το creative marketing και τα ΜΒΑ. 

Περπατώντας προς την Αθηνάς η ατμόσφαιρα αποκτά πιο αμιγή χαρακτηριστικά downtown. Το τελευταίο φωτεινό σημείο είναι η είσοδος του metro. 

 

Από κει και πάνω η ατμόσφαιρα είναι διαφορετική και όχι απαραίτητα ευχάριστη. Είναι δυστυχώς πολλοί πια οι άστεγοι που βρίσκουν καταφύγιο στις πρώτες στενές και σκοτεινές παραλλήλους της Αθηνάς. Η κατάσταση ισορροπεί από την Αιόλου και μετά, κυρίως επειδή υπάρχουν τα μαγαζιά που βγάζουν τα τραπεζάκια τους στους πεζόδρομους και η εξαιρετικά φωτισμένη Αγία Ειρήνη. Αυτός όμως ...μάλλον το παράκανε!

Συνειδητή βεβήλωση ιερού χώρου ή μήπως δεν κρατιόταν ο άνθρωπος; Ομολογώ ότι τον προσπεράσαμε διακριτικά, χωρίς να τον ρωτήσουμε. Στο κάτω κάτω υπήρχαν κι άλλοι που είχαν βγει βόλτα για τον ίδιο λόγο στην περιοχή:

Και επειδή η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά, ο αντιδήμαρχος καθαριότητας αποφάσισε ότι το σκουπιδιάρικο σε έναν τόσο στενό δρόμο χωρίς κάθετη δυνατότητα διαφυγής όπως η Κολοκοτρώνη, πρέπει να βγαίνει από τις 8μιση, δημιουργώντας μία ουρά από δεκάδες αυτοκίνητα και αντίστοιχο αριθμό έξαλλων οδηγών.

Τα εμπορικά μαγαζιά αρχίζουν να κλείνουν σιγά σιγά (λόγω της ώρας, όχι δια παντός λόγω κρίσης) και εμείς συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τη Σταδίου. Αμέριμνοι, μέχρι που το βλέμμα μας εντελώς τυχαία πέφτει πάνω σε κάτι που προς στιγμή μας παγώνει.

Ευτυχώς δεν είναι αυτό που, προφανώς, και εσύ φαντάζεσαι. Και να η απόδειξη:

Νεανικές χαριτωμένες σαχλαμάρες, σε συνδυασμό με μία μακάβρια εικαστική προσέγγιση για το πως μπορεί να διαμορφωθεί αισθητικά μία είσοδος.

Μετά το πρόσκαιρο σοκ, μπουκάρουμε εσπευσμένα στο Booze για ένα ποτό.

Επιτηδευμένα παρακμιακό, με μουσικές που άλλοτε σε στέλνουν στον παράδεισο και άλλοτε σε στέλνουν ...αδιάβαστο, αποτέλεσε και το τέλος της βόλτας μας!

Χρήστος Γιακουμόπουλος