Παρακολουθώντας την ανακοίνωση της Σουηδικής Ακαδημίας, για τη βράβευση του κυρίου Πισσαρίδη, αισθάνθηκα πως αξίζουμε περισσότερα ως λαός. Μπορούμε και καλύτερα. Φτάνει εμείς οι ίδιοι να εκτιμήσουμε τους ανθρώπους μας, εντός και εκτός Κύπρου, να τους δώσουμε την απαραίτητη στήριξη, και να αποβάλουμε τα κόμπλεξ και όλη αυτή την ξενομανία που έχει πάρει διαστάσεις χολέρας. Ένας άνθρωπος που τιμάται με Νόμπελ στην Οικονομία, δεν κρίθηκε δις «ικανός» για να γίνει διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας. Και μόνο που το σκέφτομαι, φρικάρω. Βέβαια, σε καλό του βγήκε του ανθρώπου. Νόμπελ είναι αυτό.
Γενικά ομιλούντες, όμως, βρίσκω απαράδεκτο το γεγονός ότι παίρνουμε χαμπάρι και αναγνωρίζουμε την αξία των δικών μας ανθρώπων, αφού πρώτα διακριθούν στην αλλοδαπή. Και όμως, στο εξωτερικό υπάρχουν εκατοντάδες αξιόλογοι Κύπριοι που ξεχωρίζουν και που ανοίγουν δρόμους, σε όλους τους τομείς. Ακαδημαϊκοί, επιστήμονες, επιχειρηματίες, άνθρωποι που εργάζονται στο Χόλιγουντ, στο West End, σε μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία, ταλαντούχα παιδιά που ασχολούνται με τη μόδα, την καλλιτεχνική δημιουργία, τον αθλητισμό και τη μουσική. Αλήθεια, πόσους από αυτούς γνωρίζουμε; Ελάχιστους και εκείνους τους μάθαμε επειδή κάποιοι στο εξωτερικό διέκριναν το ταλέντο τους και φρόντισαν να μας τους συστήσουν.
Απ’ εκεί και πέρα, είναι και δεκάδες άλλοι, που βρίσκονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, που δεν κομπλάρουν να αναδείξουν τη κυπριακή τους καταγωγή και που κανείς εδώ δεν ασχολείται μαζί τους. Αντ’ αυτών, καταντήσαμε να ξέρουμε τα πάντα για ανθρώπους των οποίων η προσωπικότητα εξαντλείται στο χρώμα της ανταύγειας. Σε αυτό βέβαια φταίμε και εμείς, για να μη βγάζω την ουρά μου απ’ έξω. Γιατί και τα μίντια έχουν το δικό τους σημαντικό ρόλο στο να προβάλλουν όσους και ό,τι πραγματικά αξίζει να είναι πρώτη είδηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου